In mijn 35 jaar ervaring als vroedvrouw heb ik al vele mooie momenten meegemaakt. In de eerste jaren was er nog weinig sprake van een epidurale verdoving waardoor er vele intense momenten waren met de vrouwen in arbeid en hun partner. Door de toename en het nemen van de epidurale verdoving is de intensiteit soms wat minder, echter blijven de mooie momenten wel bestaan.
Onlangs kwam er een dame binnen in de verloskamer voor de geboorte van haar tweede kindje. Ze had goede weeën en wou het met de kracht van haar eigen lichaam verder zetten. Een student ( met toelating ) en ik mochten de vrouw begeleiden bij dit moment. Soms stuurde ze ons uit de kamer en wou ze alleen zijn ( haar zus was wel bij haar) waarna ze 2 min later terug belde om ons bij haar te hebben. Dan zei ze dat ze drukgevoel had, echter toen ik vroeg of ik haar moest onderzoeken zei ze nee. Ik liet het allemaal maar gebeuren want zij had de keuze. Voor de student was dit een mooie leerschool. De baby deed het goed en de moeder ook. Ze liep rond, wiegde met haar bekken, ging naar het toilet en deed haar ding. Je zag stilaan een verandering komen en ik zei tegen de student om deze verandering ( die je ziet bij elke vrouw waarbij de geboorte nakend is, en geen verdoving heeft) goed te observeren. De onderzoeken waren sporadisch en enkel op haar vraag dus we moesten het verder met observatie doen. En toen gebeurde het. Haar oerkracht, de oerkracht van een zwangere, kwam boven. Ze ging op de grond zitten naast het bed en begon te persen. Ik ging bij haar zitten en daar is haar tweede zoon geboren na enkele keren persen. Het was een mooi, intens moment. Achteraf bedankte de mama ons om ons geduld, begeleiding en het geloof in haar voelen en kunnen.
En zelfs na 35 jaar ging ik die dag glunderend naar huis. Het zien van de kracht van een vrouwelijk lichaam is het mooiste wat er is, in ons werk als vroedvrouw!