Toen ik als 18-jarige mijn diploma middelbare studies op zak had, had ik geen flauw idee wat ik nu eigenlijk ‘ wilde worden’.
Verschillende en de meest uiteenlopende scenario’s zijn de revue gepasseerd. Op een gegeven moment dacht ik dat ik het wist en ging op toelatingsgesprek. Dat was echt een fiasco en uiteindelijk ben ik die persoon zo dankbaar want die zag op dat moment wat ik nog niet wist. Enkele vriendinnen gingen verpleegkunde studeren en ik ben dan maar meegegaan want ik moest toch iets starten. Het eerste jaar was zwaar. De vraag ‘ Is dit wat ik echt wil? ‘ kwam regelmatig om de hoek kijken. Mijn eerste stagedag heb ik bijna volledig doorgebracht in de tuin van het ziekenhuis omdat ik na 1 uur al flauw viel en er maar niet bovenop kwam. Ja, een mentale slag is soms zwaar om te verwerken. Na een gesprek met mijn ouders, besloot ik door te bijten. Drie jaar later en een diploma rijker, besliste ik dat ik nog niet klaar was met studeren en ik volgde mijn gevoel ( al wat wijzer ondertussen 🙂 ) en ging vroedkunde studeren. Een heel intensief maar zo’n leuk jaar verder startte ik als jonge vroedvrouw op de materniteit in een ziekenhuis. Nu 35 jaar later kan ik met zekerheid zeggen dat het vroedvrouw zijn, altijd binnenin mij aanwezig is geweest. Ik vind het zo leuk om zwangere koppels te observeren, begeleiden, steunen…in één van de belangrijkste gebeurtenissen van hun leven. En de beslissingen die ik nam in de laatste jaren bevestigen dit enkel. De metamorfose van een koppel die wat onwetend, zenuwachtig, angstig…naar de cursus komt, en die vol zelfvertrouwen, vol informatie, vol kracht terug buiten gaan is zo mooi om te zien en geeft enorm veel positieve energie.
Ik wens al mijn collega’s een dikke proficiat op deze dag en bedank al de koppels die ervoor zorgen dat ik dit positieve gevoel mag ervaren! Ik hoop voor hen hetzelfde te betekenen.